சாலையில் கார் திடீரென என நின்றுவிட்டதால், அதை ஓரத்தில் நிறுத்திவிட்டு நான் பஸ்ஸில் ஏறினேன். நின்று கொண்டே பயணித்தேன். ஆனால் உள்ளே இருந்த கூட்டத்தைப் பார்த்து பயமாக இருந்தது. உட்கார இடம் இல்லை. கச கசவென இருந்தது. அந்த நேரத்தில், ஒரு இருக்கை காலியானது. அந்த இருக்கைக்கு அருகே நின்றிருந்த நபர் அதை எளிதாக ஆக்கிரமித்திருக்கலாம். அதற்கு பதிலாக அவர் எனக்கு அந்த இருக்கையை வழங்கினார்.
அடுத்த நிறுத்தத்தில்… அதே விஷயம் நடந்தது. மீண்டும் தனது இருக்கையை வேறொருவருக்குக் கொடுத்தார். நான் அவரைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன். இது முழு பஸ் பயணத்திலும் நான்கு முறை நடந்தது. கடைசி நிறுத்தத்தில், அந்த நபர் சோர்வாக இருந்தார். அந்த நிறுத்தத்தில் நாங்கள் அனைவரும் இறங்கினோம். ஒரு ஆர்வத்தில் நான் அவரிடம் பேசினேன். ஒவ்வொரு முறையும் உங்கள் இருக்கையை இன்னொருவருக்கு ஏன் கொடுக்கிறீர்கள்? என்று கேட்டதற்கு அவர் கொடுத்த பதில் சுவாரஸ்யமானது.
“நான் படிக்காதவன், என்னிடம் கொடுக்க ஒன்றும் இல்லை. அறிவும் இல்லை, பணமும் இல்லை. மற்றவர்களுக்காக நான் எளிதாக செய்யக்கூடிய ஒரே விஷயம் இதுதான். எனவே இதை நான் தினமும் செய்கிறேன். நாள் முழுவதும் வேலை செய்தாலும், என்னால் இன்னும் சிறிது நேரம் நிற்க முடியும். நான் உங்களுக்கு இருக்கை கொடுத்தபோது, நீங்கள் நன்றி சொன்னீர்கள். நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தேன். ஒருவருக்கு ஏதாவது உதவி செய்வது எனக்கு திருப்தி அளிக்கிறது. எனவே நான் இதை தினமும் செய்துவிட்டு புத்துணர்ச்சியுடன் வீட்டிற்குச் செல்கிறேன்.” என்றார்.
அவர் பதில் கேட்டு நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். அவரது சிந்தனையும் புரிதலும் வைத்துக்கொண்டு அவரை பாமரர் என்று சொல்ல முடியுமா? முற்றிலும் அறியப்படாத மற்றும் தினசரி அடிப்படையில் ஏதாவது ஒன்றை கற்க வேண்டும் என்ற முனைப்பில் இருந்த எனக்கு, அவர் இன்று ஒரு பாடம் கற்பித்தார். அவர் முன் தலைகுனிந்து சற்று என்னை நானே ஆராய ஆரம்பித்தேன். உள்ளிருந்து பணக்காரராக இருப்பது இவ்வளவு எளிதா? இந்த அருமையான பாடத்தை கடவுள் இவரின் மூலம் எனக்கு கற்பித்திருக்கிறார்.
சமூக ஊடகத்தில் இருந்து…